ترومبوز ورید عمقیDVT اورژانس خطرناک بیماریهای داخلی

انتخاب :دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

به لخته ای که تشکیل آن در قسمتهای عمیق بدن باشد گفته میشود. بیشتر لخته هایی که در ورید عمقی تشکیل میشود در قسمت تحتانی ران یا ساق می باشد این لخته ها می توانند در سایر قسمتهای بدن نیز تشکیل شوند. اگر لخته در ورید شکسته شد ه وارد جریان خون شود م یتواند در ریه جایگرین شود که به این حالت آمبولی ریوی گفته میشود که شرایط خطرناکی بوده می تواند منجر به مرگ بیمار شود. لخته هایی که در ران ایجاد میشوند نسبت به لخته هایی که در قسمت پائین ساق یا سایر قسمتها تشکیل میشوند احتمال بیشتری برای شکسته شدن و ایجاد آمبولی ریوی دارند. لخته خون می تواند در وریدی که محدود به پوست می باشد نیز ایجاد شود به این نوع لخته خون، ترمبوز وریدی سطحی یا قلبیت گفته میشود. لخته خون در ورید سطحی خطرناک نمی باشد چونکه نمی تواند بطرف ریه حرکت کند.

سایر نامها:

DVT،ترمبوز وریدی،لخته خون در پاها

چه کسی در معرض خطر DVT قرار دارد؟

عوامل زیادی می توانند خطر ایجاد DVT را افزایش دهند:

داشتن اختلال ژنتیکی برای لخته شدن خون

داشتن جریان خون کند در نتیجه آسیب، جراحی، عدم تحرک

ابتلا به سرطان و طی دوره درمان آن

داشتن شرایط طبی از قبیل وریدهای واریسی

نشستن برای مدت طولانی، بطور مثال در یک سفر طولانی با اتومبیل یا هواپیما

حاملگی مخصوصاً 6 هفته پس از زایمان

سن بالای 60 (با اینحال DVT در همه گروههای سنی می تواند اتفاق بیفتد)

داشتن اضافه وزن

استفاده از داروهای ضد حاملگی یا هورمون درمانی شامل استفاده آن برای علایم مونوپوز

داشتن کاتتر ورید مرکزی که در این مورد بروز آن تقریباً یک به ازاء هر 10 مورد است.

در صورتی که بیمار چندین دیسک فاکتور را بطور همزمان داشته باشد. خطر بروز DVT در وی افزایش خواهد یافت. بطور مثال اگر خانمی دارای سابقه ژنتیکی انعقاد پذیری خون داشته باشد قرص ضدحاملگی مصرف نماید خطر بالاتری برای ایجاد لخته دارد.

علایم DVT و آمبولی ریوی کدامند؟

بیمار باید بلافاصله پس از مشاهده علایم DVT یا آمبولی ریوی فوراً به پزشک مراجعه نماید و در صورت عدم درمان DVT عوارض جدی را بدنبال خواهد داشت.

DVT: فقط نیمی از افراد دچار DVT دارای علامت می باشد که شامل:

ناحیه متورم در پا

درد یا حساسیت در پا معمولاً در یک پا بوده ممکن است فقط در زمان راه رفتن یا ایستادن احساس شود.

افزایش گرما در ناحیه ای از پا که متورم یا دردناک است.

پوست قرمز یا رنگ پریده

آمبولی ریوی: در بعضی از افراد DVT در زمانی تشخیص داده میشود که لخته از پا حرکت کرده و وارد ریه میشود. علایم می تواند شامل:

درد سینه در زمان تنفس عمیق ،کوتاه شدن تنفس

ترمبوز ورید عمقی چگونه تشخیص داده میشود؟

ابتدا یک تاریخچه پزشکی از بیمار گرفته شده – بیمار بصورت فیزیکی معاینه میشود.

آزمایشات مورد استفاده در DVT؟

سونوگرافی داپلر: آزمایشی است که عموماً جهت تشخیص DVT انجام میشود. در این روش از امواج صوتی جهت ارزیابی جریان وریدهای بیمار استفاده میشود.  ژل بر روی پوست ناحیه مالیده میشود. قسمت دست وسیله برروی پای بیمار گذاشته میشود و به جلو و عقب در ناحیه ای که درگیر است کشیده میشود. این وسیله امواج صوتی را از پای بیمار به دستگاه اولترا سوند می فرستد.

کامپیوتر امواج صوتی را به تصویر تبدیل می نماید. این تصویر بروری یک صفحه نمایش داده میشود که پزشک می تواند بوسیله آن جریان خون را در آن مشاهده نماید.

ونوگرافی در صورتی انجام میشود که سونوداپلر تصویر واضحی را فراهنم ننماید. ونوگرام یک عکس رادیولوژی توسط اشعه ایکس است که جهت بررسی وریدها استفاده میشود. یک ماده حاجب، وریدهای را قابل مشاهده توسط اشعه ایکس میکند. اگر جریان خون در ورید کند شده است در عکس مشخص میشود.

روشهای تشخیصی که کمتر مورد استفاده قرار می گیرد:

MRI: تصاویر اعضای داخلی بدن را نشان می دهد در MRI  از امواج رادیویی جهت تصویر سازی استفاده میشود. در بسیاری از موارد از MRI اطلاعاتی را که نمی توان بوسیله اشعه ایکس دید را نشان می دهد. این روش در حال استفاده گسترده تر برای تشخیص DVT می باشد.

توموگرافی کامپیوتری: نوع خاصی از اشعه ایکس که تصاویری از ساختمانهای داخلی بدن را ایجاد نماید. این تست بندرت جهت تشخیص DVT استفاده میشود.

اگر احتمال، یک اختلال ژنتیکی انعقاد پذیری خون وجود دارد، در موارد زیر وجود اختلالات انعقادی ژنتیکی پیشنهاد میشود؟

لخته های تکرار شونده در صورتی که توسط عوامل دیگر قابل توجیه نباشد

گسترش لخته خون در ورید در یک موقعیت غیرعادی از قبیل ورید کبدی، کلیوی یا مغزی

درمان DVT:

اهداف درمان: اهداف اصلی درمان:

توقف توسعه لخته

پیشگیری از شکسته شدن لخته در ورید و حرکت آن بسوی ریه

کاهش احتمال ایجاد لخته دیگر

درمانها: چندین روش درمانی برای درمان و پیشگیری از DVT وجود دارد.

آنتی گواگولانتها (ضدانعقادها) سبب کاهش انعقاد پذیری خون میشوند. این داروها بعنوان رقیق کننده های خون شناخته میشوند و جهت توقف تشکیل لخته در افرادی که در معرض خطر ایجاد لخته و توقف لخته های کنونی برای بزرگتر شدن استفاده میشود. این مواد باعث شکسته شدن لخته هایی که قبلاً وجود داشته نمی شود (بدن به مرور زمان لخته های موجود را حل می کند) آنتی کواگولانتها می توانند بصورت قرص (وارفارین) یا تزریقی (هپارین) مصرف شوند.

بعضی از پزشکان، جهت درمان از دو نوع یعنی هپارین و وارفارین بطور همزمان استفاده می نمایند. هپارین تاثیر سریعی دارد. وارفارین 2 تا 3 روز پس از مصرف شروع به تاثیر می کن د. زمانی که تاثیر وارفارین شروع شد هپارین قطع میشود. زنان حامله نمی توانند از وارفارین استفاده کنند ودرمان آنها فقط بوسیله هپارین انجام میشود.

درمان DVT با آنتی کوآگولان معمولاً 3 تا 6 ماه طول می کشد. گرچه موقعیتهای زیر ممکن است طول مدت درمان را تغییر دهد:

اگر لخته خون بوسیله یک خطر کوتاه مدت از قبیل جراحی ایجاد شود. درمان ممکن است کوتاهتر شود.

اگر لخته های خون از مدتی قبل وجود داشته باشد، نیاز به درمان طولانی تری خواهد بود.

در صورت وجود بیماریهای خاص دیگر مثل کانسر، نیاز به درمان با آنتی کوالا آلولان تا زمانی که بیماری وجود دارد خواهد بود.

بیشتری عارضه جانبی ضدانعقاد خونریزی میباشد، در صورتی که بیماری که هپارین یا وارفارین دریافت می نماید بسرعت دچار کبودی و خونریزی شود با ید سریعاً به پزشک مراجعه نماید و آزمایشات خونی جهت تعیین پیشرفت بیماری انجام شو د.

ترمبولیتک ها: داروهایی هستن که سریعاً لخته های خون را حل می کنند. این داروها برای درمان لخته های بزرگ که باعث علایم شدید شده اند بکار می رود. بدلیل اینکه ترمبولیتکها می توانند باعث بروز خونریزی ناگهانی شوند فقط در موقعیتهایی که حیات بیمار در معرض خطر باشد استفاده میشود.

مهارکننده های ترومبین داروهایی هستند که باعث تداخل در فرآیند لخته میشوند. این داروها در درمان لخته و بیمارانی که نمی توانند هپارین بگیرند استفاده می گردد.

سایر درمانها:

فیلتر و ناکاوا: در زمانی که نمی توان داروی رقیق کننده خون دریافت نمود و یا علیرغم دریافت این مواد تشکیل لخته همچنان ادامه داشته باشد استفاده میشود. فیلتر وارد وناکاوا شده لخته های شکسته شده  را قبل از از طریق جریان خون وارد ریه شوند (آمبولی ریه) گیر می اندازند، فیلتر مانع تشکیل لخته های جدید نمی شود.

استفاده از جورابهای الاستیک فشارنده: می تواند باعث کاهش تورم مزمن که بدنبال لخته در پا ایجاد شده میشود، تورم پا مربوط به آسیب دریچه های موجود در پاهای می باشد. جورابهای فشاری از قوس پا تا بالا یا پایین زانو می پوشاند این جورابها به مچها محکم بسته شده و بطرف بالای ساق شل تر میشو د که باعث اعمال فشار ریاد به ساق می شود و این فشار مانع رکود خون و ایجاد لخته میشود.

بعضی از معایب استفاده از جوراب الاستیک:

در صورتی که در طول تمام روز پوشیده شوند باعث ناراحتی میشود.

ممکن است گرم شود.

پوشیدن آن مخصوصاً برای افراد مسن و افراد چاق ممکن است مشکل باشد

در بعضی موارد درمان DVT در منزل انجام می گرد. کسب آموزش نکات زیر ضروری می باشد؟

دریافت صحیح داروها

انجام تست های تشخیصی تحت نظر پزشک

اجتناب از فعالیتهایی که باعث آسیب جدی یا خونریزی شو د

در صورت استفاده همزمان سایر داروها قبل از مصرف ضدانعقاد، در جریان قراردادن پزشک، مخصوصاً داروهایی که اثرهمسو یا مخالف ضدانعقادها دارند بعنوان مثال آسپرین خود باعث رقیق شدن خون بیمار میشود.

استفاده از دو داروی رقیق کنده خون می توان باعث افزایش خطر خونریزی وسیع شود.

بیمار باید در مورد چگونگی رعایت رژیم با پزشک خود مشاوره نماید، غذاهای حاوی ویتامین K می توانند باعث تغییر عملکرد وارفارین شوند ویتامین K درسبزیجات سبز برگ و بعضی روغنها از قبیل کانولاویریا وجود دارد. استفاده از رژیم متعادل باعث ایجاد تغییرات زیاد نشود، توصیه می گردد.

تعدیل مصرف الکل در افراد الکلیاک توصیه میشود.

پیشگیری از DVT:

پیشگیری از DVT بستگی به داشتن لخته قبلی و ریسک فاکتورهای بیمار برای گسترش لخته دارد. در صورت داشتن لخته، جهت پیشگیری از تشکیل لخته های بعدی، موارد زیر به بیماران توصیه می گردد:

دریافت داروهای تجویز شده توسط پزشک جهت پیشگیری و درمان لخته

پیگیری تغییرات برنامه های درمانی و آزمایشات خونی

در صورتی که بیمار هیچگونه لخته قبلی نداشته ولی ریسک فاکتورهای تشکیل لخته را دارد جهت پیشگیری از ایجاد لخته باید:

انجام ورزشهای اندامهای تحتانی در صورتی که مجبور به نشستن به مدتهای طولانی می باشد.

خارج شدن از تخت و داشتن تحرک در اسرع وقت پس از استراحت طولانی در تخت از قبیل جراحی یا بیماری، همزمان با شروع فعالیت بیمار احتمال توسعه لخته نیز کاهش می یابد.

دریافت داروهای توصیه شده توسط پزشک که جهت پیشگیری از ایجاد لخته خون پس از بعضی جراحیها داده میشود

مراجعه به پزشک در زمان مقرر

نکات کلیدی:

DVT: تشکیل لخته خون در وریدهایی است که در قسمتهای عمیق بدن قرار دارند.

لخته های DVT می توانند شکسته شده از طریق جریان خون وارد ریه شود که به لخته خون در ریه آمبولی ریوی گفته میشود. که وضعیت خطرناکی بوده می تواند باعث مرگ بیمار شود

داشتن هر یک از ریسک فاکتورهای DVT می تواند شانس ایجاد DVT را در فرد افزایش دهد

داشتن چندین ریسک فاکتور بطور همزمان خطر ایجاد DVT را بیشتر افزایش می دهد

فقط بعضی از بیمارانی که دچار DVT هستند دارای علایم می باشند.

اگر بیمار یکی از علایم DVT یا ریسک فاکتورهای گسترش آن را داشته باشد باید از نظر داشتن لخته مورد بررسی قرار گیرد.

آزمایشات ساده بدون درد جهت تشخیص وجود و محل قرارگیری لخته انجام می شود.

اهداف اصلی در درمان DVT عبارتند از:

توقف رشد و توسعه لخته

پیشگیری از شکسته شدن لخته در ورید و حرکت آن بسوی ریه

کاهش شانس ایجاد لخته های بعدی

از داروها جهت درمان و پیشگیری از DVT استفاده می شود.

عموماً از ضدانعقادها در درمان DVT استفاده می گردد که بعنوان رقیق کننده های خون شناخته می شوند.

http://www.rs272.com/

http://bmsunursing.blogfa.com
http://rs1362.blogdoon.com/

http://rs272.persianblog.ir/

http://www.sahand272.blogfa.com/

http://www.rs272.parsiblog.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI

اورژانس های مهم پوست

انتخاب :دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

حساسیت به فلزات

احتمالا عامل این عکس‌العمل فلز نیکل است که در خیلی از لوازم فلزی از جمله در پشت صفحه ساعت و بند آن، البسه جواهر نشان، زیپ، سنجاق مو، بیگودی‌های مو، قفل کیف پول، انگشتانه، سوزن خیاطی، قیچی، سکه، دستبند، گیره کمربند، دگمه‌های فلزی، فریم عینک و پلاک‌های شناسایی وجود دارد.

حدس زده می‌شود که حدود 10 درصد افراد به نیکل حساس باشند. این نسبت در خانم‌ها بیشتر از آقایان است ( به نسبت 20 به یک)، زیرا خانم‌ها جواهراتشان بیشتر از آقایان است. نیکل در آلیاژهای مختلف به کار برده می‌شود ولی شکل اصلی نیکل ناپیدا است. این آلیاژها شامل طلای سفید، نقره آلمانی و آلیاژها و فلزات نادر و کمیابی مثل آلنیکو، تیکونیوم و اینوار هستند.

همچنین وسایل آبکاری شده با کروم‌های حاوی نیکل، در افراد حساس به نیکل، ایجاد عکس‌العمل می‌کنند. عرق زیاد، موارد درماتیت را در افراد حساس به نیکل افزایش می‌دهد. در هوای تابستانی که مردم زیاد عرق می‌کنند، ممکن است در خانمی حساس به نیکل، البسه جواهرنشان یا ضمایم آن، 10 تا 15 دقیقه پس از تماس با پوست، باعث سوزش و خارش ناحیه گردد و یک ساعت بعد جوش بزند. اگر همان خانم عرق نمی‌کرد، می‌توانست ساعت‌ها بدون بروز عوارضی با همان البسه بگذراند. تشخیص درماتیت نیکل، ساده است، زیرا در نقاطی از پوست رخ می‌دهد که در تماس با فلزات می‌باشند. ممکن است با استفاده از گوشواره، در محل تماس آن با نرمه گوش، جوش‌هایی پدید آید. اگر ساعت مچی عامل کهیر باشد، در مچ دست زیر صفحه ساعت یا بند آن جوش پدید خواهد آمد. اگر تماس پوست را با فلز از بین ببرید، جوش‌ها معمولا طی چند روز از بین خواهند رفت.

ممکن است درماتولوژیست برای موارد شدیدتر کرم‌های کورتون‌دار تجویز نماید. متخصص پوست می‌تواند برای تایید اینکه آیا شما واقعا به نیکل آلرژی دارید یا نه، پاچ تست انجام دهد. اگر حساسیت داشتید، باید سعی کنید از فلزات حاوی نیکل دوری کنید. استفاده از جواهرات با روکشی از لاک روشن یا پولیش ناخن، عکس‌العمل‌ها را کم می‌کند. ممکن است نقره استرلینگ و طلای 18 عیار نیز نیکل داشته باشند. اکثر افراد حساس به نیکل می‌توانند استنلس استیل را تحمل کنند.

حساسیت به محافظ لوازم آرایش

می‌دانیم که محافظ‌های فرآورده‌های زیبایی ممکن است باعث ایجاد عکس‌العمل آلرژیک گردند. محافظ‌ها برای حفاظت از فرآورده‌ها در مقابل ضایعات یا آلودگی آنها تا موقع مصرف‌شان، به آنها اضافه می‌گردند و لذا مواد مهمی هستند. متاسفانه آنها اغلب ایجاد عکس‌العمل‌های آلرژی می‌کنند، هر چند که تعداد موارد آن کم است. عکس‌العمل پوست به محافظ‌های فرآورده‌های آرایشی یا دارویی، معمولا به صورت درماتیت (یا اگزما) توام با سرخی، پوسته‌ریزی، ورم، تاول، ترشح یا ترک پوست است. این عکس‌العمل‌ها ممکن است خفیف یا شدید بوده، با سوزش و خارش همراه باشند و اغلب به صورت کهیر یا فقط ورم موضعی ظاهر می‌شوند.عکس‌العمل‌ها، اغلب برای اولین‌بار، موقعی ایجاد می‌شود که فرآورده در ناحیه آسیب دیده یا تحریک شده پوست به کار برده شود. خوردن برخی محافظ‌ها در غذا یا داروها با عکس‌العمل پوستی همراه بوده و می‌تواند حساسیت ایجاد کنند. اگر شما به محافظ خاصی حساس هستید، باید فهرست ترکیبات فرآورده‌ را قبل از خرید آن چک کنید. همه فرآورده‌های آرایشی باید فهرست ترکیبات آن را روی جعبه ثبت کنند. محافظ‌ها جزو مواد آخر فهرست ترکیبات هستند، زیرا مواد، به ترتیب غلظت‌ آنها از بالا به پایین ثبت می‌شوند و غلظت محافظ‌ها خیلی پایین است.

حساسیت به چرم کفش

چرم کفش با مواد شیمیایی مختلفی تهیه، رنگ و نگهداری می‌گردد تا با دوام، قابل انعطاف و ضدکپک گردد. عکس‌العمل آلرژی به چرم کفش ناشی از این قبیل مواد شیمیایی و همچنین رنگ، ترکیبات ضدباکتری و ضدقارچی، کرومات‌ها، لاستیک، چسب، آنتی‌اکسیدان‌ها و مواد دیگر به کار برده شده در کارخانه تهیه چرم می‌باشد. جوراب، بین پوست پا و سطح داخلی کفش سد نسبی ایجاد می‌کند. عکس‌العمل به کفش در کسانی که پاهایشان به شدت عرق می‌کند و نیز در محیط گرم و مرطوب خیلی بیشتر است. کفش باید قبل از پوشیدن مجدد، خشک باشد. با آنکه کفش‌های راحتی (صندل) پا را خشک نگه می‌دارند، چون امکان استفاده از آنها بدون جوراب زیاد است، می‌توانند مشکلاتی ایجاد کنند. صندل‌های (وکفش‌های دیگر) ساخته شده در کشورهای خارجی ممکن است ناراحتی‌های خاصی به وجود آورند، به‌عنوان مثال در صندل‌های شبه قاره هند یک ماده شیمیایی از نوع «سم پیچک» به کار برده می‌شود، لذا شخص حساس به این سم با پوشیدن این کفش‌ها، مبتلا به درماتیت سم پیچک خواهد گردید.

حساسیت به لباس‌های کشدار

ممکن است شما به لاستیک یا کش که به پارچه حالت فنری و چسبان می‌دهد، حساس باشید. اکثر فرآورده‌های لاستیکی باعث ایجاد آلرژی درماتیت تماسی می‌گردند. لاستیک در اشکال متفاوت در اکثر فرآورده‌ها وجود دارد. لاستیک طبیعی به تنهایی حساس کننده نیست. بیشتر انواع مواد شیمیایی که برای نگهداری و بهتر نمودن کیفیت لاستیک به آن اضافه می‌کنند، عامل ایجاد آلرژی درماتیت تماسی است. کسانی که به فرآورده‌های لاستیکی حساس‌اند، باید به دنبال جایگزینی آنها باشند. اکثر البسه کشدار، امروزه از اسپاندکس ساخته شده‌اند (الیاف قابل ارتجاع مصنوعی). اسپاندکس جزو مواد اصلی اکثر لباس‌های کشدار، لباس شنا، باندهای جراحی و شیلنگ‌هاست. اوایل، به بعضی از الیاف آنها موادی اضافه می‌کردند که آلرژن (حساسیت زا) بود، اما این فرآورده‌ها از اسپاندکس‌های اخیر حذف شده‌اند. امروزه اسپاندکس‌ها به ندرت ایجاد آلرژی می‌کنند. کسانی که به لاستیک حساس‌اند، می‌توانند لباس‌هایی ساخته شده از اسپاندکس بپوشند، به شرطی که لباس آنها لبه یا کمربند لاستیکی نداشته باشد. بعضی سازندگان، کمربندهایی می‌سازند که کاملا فاقد لاستیک است. لباس‌های لاستیکی نیز (موقعی که محکم بسته شوند) به علت وارد آوردن فشار مکانیکی می‌توانند عکس‌العمل پوستی ایجاد کنند.

اثر :فخرناز لطفیان

http://www.rs272.com/

 سوختگی های ناشی از اشعه ،اورژانس چشم پزشکی

انتخاب :دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

سوختگی قرنیه با اشعه ماوراء بنفش به طور شایع و مکرر در جوشکارانی که از حفاظ استفاده نمی کنند دیده می شود .

اسکی بازان ، کوهنوردان و کسانیکه در معرض لامپ های خورشیدی قرار می گیرند نیز دچار این آسیب می شوند .

در اثر آسیب ناشی از تشعشع ، سلولهای پوشاننده سطح قرنیه آسیب می بیند .

علائم بیماری معمولاً چند ساعت پس از تماس با اشعه شروع می شود .

بیماران دچار درد شدید چشم ها ، ترس از نور ،‌اشک ریزش و احساس جسم خارجی در چشم ها می شوند .

در صورت آسیب مکرر ، ممکن است حدت بینایی کاهش یافته و فرد دچار تاری دید شود.

درمان : جهت درمان باید چشم آسیب دیده یا هر دو چشم (‌ در صورت آسیب هر دو چشم ) به مدت ?? ساعت با پانسمان بسته شود .

استفاده از قطره های بی حس کننده به بیماران توصیه نمی شود چرا که منجر به تأخیر ترمیم آسیب قرنیه می شود .

* سوختگی های شیمیایی

تمامی سوختگی های شیمیایی چشم یک اورژانس چشم پزشکی محسوب می شوند . و اقدام درمانی قبل از هر کاری شستن چشم با آب است .

سوختگی های شیمیایی چشم معمولاً در اثر آسیب شغلی بوجود می آیند .

سوختگی های شیمیایی به دو گروه قلیایی و اسیدی تقسیم می شوند . که در بین این دو گروه آسیب ناشی از مواد قلیایی شدیدتر از مواد اسیدی است . و در بین مواد قلیایی آمونیاک از همه خطرناکتر است.

درمان :

اساس درمان ، پاک کردن چشم ها از ماده شیمیایی است . برای این کار به محض وقوع حادثه باید چشم ها را با آب شستشو داد . مهم نیست که آب استریل باشد یا نباشد تنها شستشوی فوری چشم ها آنهم به مدت طولانی است که اهمیت دارد . گاهی برای شستشوی چشم ها به چندین لیتر مایع نیاز است ، در صورت در دسترس بودن سرم نرمال سالین یا رینگر بهتر است چشم ها را با آنها شستشو داد .

در هنگام شستشو ممکن است بیمار درد داشته باشد . می توانید چشم ها را ابتدا با قطره بی حس کننده بی حس کنید .

در هنگام شستشوی چشم ها دقت کنید که حتماً پشت پلک ها را نیز شستشو دهید .

هشدار :

هیچ گاه برای شستشوی چشم ها از محلول های اسیدی یا قلیایی استفاده نکنید . پس از شستشوی چشم ها در اولین فرصت به چشم پزشک مراجعه کنید .

http://www.rs272.com/

http://rs1362.blogdoon.com/

http://rs272.persianblog.ir/

http://www.sahand272.blogfa.com/

www2.irib.ir/health

http://www.rs272.parsiblog.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI

                          اورژانس پیچ خوردن و رگ به رگ شدن

انتخاب :دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

رگ به رگ شدن و پیچ خوردن به طور قابل ملاحظه ای یکی از شایع ترین مصدومیت هایی است که ممکن است در انجام فعالیت های ورزشی رخ دهد. به طور کلی رگ به رگ شدن عبارت است از کشیدگی یا پاره شدن یک رباط. رباط ها بافت متصل کننده استخوان ها به یکدیگر هستند و پیچ خوردگی نیز در اثر کشیده شدن یا پاره شدن یک ماهیچه یا تاندون به وجود می آید. همچنین تاندون ها نیز رابط بین ماهیچه ها و استخوان ها هستند.
عوامل به وجود آورنده پیچ خوردگی و رگ به رگ شدن
پیچ خوردگی ویا رگ به رگ شدن عموما در اثر زمین خوردن یا پیچ خوردن بدن به وجود می آید که امکان دارد دچار این نوع مصدومیت شود ولی بنا به نوع ورزشی که یک فرد انجام می دهد، برخی قسمت های بدن بیشتر ازنقاط دیگر در معرض ابتلا به این نوع آسیب ها هستند. برای مثال کسانی که به ورزش ژیمناستیک یا تنیس می پردازند بیشتر در معرض پیچ خوردن و یا رگ به رگ شدن دست و آرنج هستند، در حالیکه بازیکنان فوتبال و بسکتبال امکان دارد از ناحیه پا و زانو آسیب ببینند. البته مصدومیت های زانو در بین ورزشکاران بسیار شایع است و عموما در اثر دویدن بر روی یک زمین ناهموار و یا به زمین خوردن پس از پرش ایجاد میشود.
علایم و نشانه های مصدومیت
از علایم و نشانه های این نوع مصدومیت ها می توان به درد، کبودی، ملتهب شدن و ورم ناحیه آسیب دیده اشاره کرد.
راه های درمان
اولین قدم برای درمان کشیدگی تاندون ها و یا پیچ خوردگی، شامل استراحت، استفاده از یخ، کمپرس کردن و بالا نگه داشتن ناحیه آسیب دیده است و زمان بهبود یافتن آن بستگی به سن، سلامت عمومی بدن وهمچنین شدت ضربه وارد آمده است. حتی در برخی مواقع اگر شدت ضربه و آسیب زیاد باشد، برای درمان عضو مصدوم درمان های فیزیکی و یا جراحی باید استفاده کرد. البته برای درمان بهتر باید با پزشک متخصص مشورت کرد و طبق نظر وی عمل کرد.

تهیه از الهام اصفهانی

http://www.rs272.com/

http://www.netsport-magazine.com

http://rs1362.blogdoon.com/

http://rs272.persianblog.ir/

http://www.sahand272.blogfa.com/

http://www.rs272.parsiblog.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI

اورژانسهای حوادث ورزشی

انتخاب :دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

گلوگوم یا افزایش فشار چشم اورژانس خطرناک بیماریهای چشمی

انتخاب :دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

گلوکوم یا آب سیاه بیماری است که می تواند سبب آسیب عصب بینایی و در نتیجه کوری شود. این بیماری در آغاز هیچ علامتی ندارد ولی می تواند در طول چند سال سبب کاهش بینایی و نهایتاٌ کوری شود. درمان زودرس می تواند مانع پیشرفت بیماری و کاهش دید بیمار گردد.

عصب بینایی از بیش از یک میلیون رشته عصبی تشکیل شده است که بصورت دسته ای از رشته ها گرد هم آمده اند. این عصب شبکیه (پرده نازک حساس به نور در قسمت عقب کره چشم) را به مغز متصل می کند (شکل 1). برای داشتن دید خوب، سالم بودن عصب بینایی ضروری است.

تأثیر گلوکوم بر عصب بینایی:
در بسیاری از افراد افزایش فشار داخل چشم سبب گلوکوم می شود. در جلوی چشم فضایی وجود دارد که "اتاق قدامی" خوانده می شود. مایع شفافی همواره وارد این فضا شده و از آن خارج می شود و وظیفه تغذیه بافت های مجاور را بعهده دارد. به محلی که مایع از اتاق قدامی خارج می شود اصطلاحاٌ "زاویه" گفته می شود که محل تلاقی قرنیه و عنبیه است (شکل 2). زمانی که مایع به زاویه می رسد از طریق یک شبکه اسفنجی شکل شبیه یک سیستم زه کشی از چشم خارج می شود.

گلوکوم زاویه باز از آنجا به این نام خوانده می شود که زاویه ای که مایع از آن خارج می شود "باز" است. با این حال، به دلایل نا مشخص، سرعت حرکت مایع از خلال شبکه تخلیه کند است. کندی حرکت مایع سبب تجمع آن و بالا رفتن فشار داخل چشم می شود و این افزایش می تواند سبب آسیب دیدن عصب بینایی و کاهش دید شود، مگر آنکه فشار چشم پایین آورده شود.

چه کسانی  در خطرگلوکوم هستند؟

• افراد بالای 40 سال
• کسانیکه در خانواده شان سابقه این بیماری وجود دارد.

علائم بیماری گلوکوم :
گلوکوم زاویه باز در ابتدا علامت خاصی ندارد. دید طبیعی بوده و دردی وجود ندارد. با ادامه یافتن بیماری، بیمار متوجه می شود که هر چند اشیایی را که جلویش قرار دارند خوب می بیند ولی اشیایی را که در کنار قرار داشته و باید از گوشه چشم به آنها نگاه کند بخوبی نمی بیند.
بیمار مبتلا به گلوکوم در صورت عدم درمان ممکن است ناگهان متوجه شود که "دید کناری" ندارد. درست مانند این است که دارد از درون یک لوله به اطراف نگاه می کند. ادامه یافتن بیماری ممکن است سبب از بین رفتن باقیمانده دید حتی در مرکز شده و بیمار کور شود. (شکل های 3 و 4)

روشهای تشخیص بیماری گلوکوم:
بسیاری تصور می کنند که در صورتی مبتلا به گلوکوم هستند که فشار چشمشان بالا باشد اما همیشه چنین نیست. فشار بالای چشم خطر ابتلا به گلوکوم را افزایش می دهد. بالا بودن فشار چشم الزاما به معنای ابتلا به گلوکوم نیست.
ابتلا یا عدم ابتلا به گلوکوم بر اثر بالا بودن فشار چشم بستگی به میزان تحمل عصب بینایی در مقابل فشار بالای چشم دارد و این میزان در افراد مختلف متفاوت است. هر چند فشار طبیعی معمولاٌ بین 12 تا 21 میلی متر جیوه است، ولی حتی در این فشار نیز ممکن است شخصی به گلوکوم مبتلا باشد و این نشان می دهد که معاینه چشم اهمیت بسیار زیادی دارد.
چشم پزشک برای تشخیص گلوکوم باید اقدامات تشخیصی زیر را انجام دهد:

• حدت بینایی (Visual Acuity): در این تست که با استفاده از چارت های بینایی انجام می شود بینایی بیمار در فواصل متفاوت مشخص می شود.
• میدان بینایی: در این تست دید کناری (محیطی) بیمار اندازه گیری می شود. با توجه به اینکه از دست دادن دید کناری یکی از علائم گلوکوم است این تست به تشخیص بیماری کمک می کند.
• اتساع مردمک: در این تست با استفاده از قطره مردمک چشم بیمار متسع می شود و بدین ترتیب چشم پزشک دید بهتری برای معاینه عصب بینایی پیدا می کند. بعد از معاینه ممکن است دید نزدیک تا چند ساعت تار باشد.
• تونومتری: در این تست فشار مایع داخل چشم اندازه گیری می شود.

درمان:
هر چند گلوکوم علاج قطعی ندارد ولی درمان های رایج بیماری را کنترل می کنند و این تأییدی بر اهمیت تشخیص و درمان زودرس است. بیشتر چشم پزشکان گلوکومی را که تازه تشخیص داده شده است با دارو درمان می کنند ولی تحقیقات جدید نشان داده است که جراحی با لیزر، جایگزینی مطمئن و مؤثر است.
روش های درمانی گلوکوم شامل موارد زیرند:

• درمان دارویی: شایعترین نوع درمان زودرس گلوکوم درمان دارویی است. داروهای گلوکوم بصورت قطره های چشمی و قرص تجویز می شوند. این داروها به دو شکل سبب کاهش فشار داخل چشم می شوند. بعضی باعث کاهش تولید مایع در چشم شده و بعضی به تخلیه بیشتر مایع از درون چشم کمک می کنند.
  داروهای ضد گلوکوم ممکن است تا چند بار در روز تجویز شوند. بیشتر بیماران عوارضی نشان نمی دهند ولی بعضی از این داروهای ممکن است سبب سردرد شده و یا بر روی اعضاء دیگر بدن عوارضی داشته باشند. قطره ها ممکن است سبب سوزش و قرمزی چشم شوند.
  داروهای ضد گلوکوم باید تا زمانی که به کنترل فشار داخل چشم کمک می کنند مصرف شوند. از آنجا که گلوکوم معمولا علامتی ندارد، گاهی بیماران داروی خود را قطع کرده و یا فراموش می کنند مصرف کنند.
• جراحی با لیزر: جراحی با لیزر به تخلیه مایع از درون چشم کمک می کند. هر چند از این روش می توان در هر زمانی استفاده کرد ولی معمولا بعد از آزمایش درمان دارویی بکار می رود. در بسیاری موارد بیمار باید بعد از جراحی لیزری نیز دارو مصرف کند.
• روش های جراحی رایج: در جراحی گلوکوم، هدف ایجاد محل خروج جدیدی برای مایع داخل چشم است. هر چند چشم پزشک در هر زمانی ممکن است تصمیم به جراحی بگیرد ولی معمولا این کار را پس شکست درمان دارویی و جراحی لیزری انجام می دهد.
  جراحی در کلینیک یا بیمارستان صورت می گیرد. قبل از جراحی به بیمار داروهایی جهت آرام و شل شدن داده شده و سپس چشم توسط تزریق موارد بی حس کننده در اطراف آن بی حس می شود.
  جراح قطعه کوچکی از بافت سفیدی چشم (صلبیه) را بر می دارد و این باعث بوجود آمدن کانال کوچکی برای عبور مایع درون چشم می شود. سپس قسمت سفید چشم که برداشته شده است با لایه نازک و شفافی از ملتحمه پوشانده می شود. مایع از مجرای ایجاد شده و از زیر ملتحمه ای که روی آن را پوشانده عبور کرده و از چشم خارج می شود. (شکل های 5 و 6)

بیمار پس از جراحی باید تا چند هفته از قطره های آنتی بیوتیک و ضد التهاب برای مقابله با عفونت و تورم استفاده کند. باید توجه داشت که این قطره ها با قطره هایی که بیمار قبلاً برای درمان گلوکوم مصرف می کرده است متفاوتند. بیمار باید همچنین بویژه در چند هفته اول پس از جراحی مرتباً ویزیت شود.

در بعضی از بیماران، جراحی حدود 80 تا 90 درصد در کاهش فشار مؤثر است. با این حال، اگر مجرای جدید که طی جراحی بوجود آمده است مسدود شود ممکن است به جراحی دیگری نیاز باشد. در صورتیکه بیمار قبلاً تحت جراحی چشمی (نظیر جراحی کاتاراکت) قرار نگرفته باشد جراحی گلوکوم بهترین اثر را دارد.

باید بخاطر داشت که با اینکه جراحی گلوکوم باقیمانده دید بیمار را حفظ می کند ولی باعث بهبود دید نخواهد شد. در واقع، دید بیمار ممکن است به خوبی دید قبل از جراحی نباشد، هر چند که در صورت انجام ندادن جراحی در درازمدت بیمار ممکن است دید خود را کاملاً از دست بدهد.

جراحی گلوکوم نیز مانند هر جراحی دیگری ممکن است با عوارضی همراه باشد. این عوارض عبارتند از: کاتاراکت، مشکلات قرنیه، التهاب یا عفونت داخل چشم و تورم عروق خونی پشت چشم. البته برای هر یک از موارد گفته شده درمان های مؤثری وجود دارد.

انواع دیگر گلوکوم: هرچند گلوکوم زاویه باز شایعترین نوع این بیماری است ولی گلوکوم انواع دیگری نیز دارد:

• در گلوکوم با فشار طبیعی یا پایین، تخریب عصب بینایی و محدود شدن دید کناری بصورت غیر منتظره ای در افرادی رخ می دهد که فشار چشمشان طبیعی است. در درمان این بیماران از همان روش های درمان گلوکوم زاویه باز استفاده می شود.

• در گلوکوم زاویه بسته مایعی که در قسمت جلوی چشم قرار دارد بدلیل مسدود شدن زاویه توسط قسمتی از عنبیه (قسمت رنگی چشم) راهی به زاویه نداشته و نمی تواند از چشم خارج شود. در این بیماران یک افزایش ناگهانی در فشار چشم دیده می شود. علائم این نوع گلوکوم شامل درد شدید و تهوع و همچنین قرمزی چشم و تاری دید است. گلوکوم زاویه بسته یک مورد اورژانس است و بیمار باید سریعاً درمان شود. در صورت عدم درمان، بیمار ممکن است ظرف 1 یا 2 روز کور شود. جراحی لیزری فوری بطور معمول انسداد را برطرف کرده و بیمار را از کوری نجات می دهد.

• در گلوکوم مادرزادی، کودک به دلیل وجود یک نقص مادرزادی در زاویه به گلوکوم مبتلاست. کودکان مبتلا معمولاً علائم واضحی نظیر چشم های کدر (cloudy eye)، حساسیت به نور، و اشکریزش شدید دارند. درمان معمولاً بصورت جراحی صورت می گیرد زیرا داروهای ضد گلوکوم ممکن است اثرات نامشخصی بر روی شیرخواران داشته باشند و همچنین تجویز این داروها در این بیماران مشکل است. در صورتیکه جراحی بلافاصله پس از تشخیص انجام شود این کودکان شانس بسیار بالایی برای داشتن یک دید خوب خواهند داشت.

• گلوکوم ثانویه می تواند عارضه ای از بیماری های دیگر باشد. این نوع گلوکوم بعضی اوقات ناشی از جراحی چشم یا کاتاراکت پیشرفته، آسیب های چشمی، بعضی تومورهای چشمی، یا یووئیت (التهاب چشم) باشد. یکی از انواع به نام گلوکوم رنگدانه ای (Pigmentary Glaucoma) زمانی رخ می دهد که رنگدانه ها بصورت فلس از عنبیه جدا شده و با انسداد شبکه خروج مایع چشمی، مانع عبور آن شوند. نوع شدیدی نیز به نام گلوکوم نئوواسکولار (Neovascular Glaucoma) با دیابت مرتبط است. همچنین، داروهای کورتیکواستروئیدی (دارای کورتون) که در درمان التهاب های چشمی و دیگر بیماریها کاربرد دارند نیز می توانند در درصد کمی از بیماران سبب شروع گلوکوم شوند.

    منبع: بیمارستان چشم پزشکی نور  

http://www.rs272.com/

http://www.dr-ameri.com

http://rs1362.blogdoon.com/

http://rs272.persianblog.ir/

http://www.sahand272.blogfa.com/

http://www.rs272.parsiblog.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI

سردرد شدید میگرن ،اورژانس داخلی مغز و اعصاب migren

انتخاب :دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

میگرن یک بیماری شایع به حساب می آید و اکثرا افرادی که به میگرن مبتلا هستند، دچار حملات مکرر سردرد برای مدت چندین سال هستند. سردرد میگرن معمولا به صورت ضربان دار بوده که اغلب با تهوع و اختلال در بینایی نیز همراه است. گرچه اکثر موارد میگرن می تواند شدید باشد ولی هر سردرد شدیدی میگرن نبوده و گاهی سردرد میگرن به صورت یک درد خفیف خود را نشان می دهد.
شیوع میگرن که در جوامع مختلف متفاوت است ولی حدود 20 درصد افراد در طول عمر خود ممکن است حمله میگرن را تجربه کنند که نیمی از این افراد اولین حمله را در سنین کودکی یا نوجوانی تجربه کرده و حدود 2/3 مبتلایان به این سردرد زنان هستند که احتمالا به خاطر تاثیر هورمون های زنانه شیوع میگرن در آنها بیشتر است. همچنین سردرد میگرن در بعضی از خانواده ها شایع تر است و افرادی که بستگان درجه اول و دوم آنها به میگرن مبتلا هستند، احتمال ابتلا به میگرن در آنها بالاتر است.
هنوز پس از سال ها تحقیق علت ایجاد این سردرد مشخص نشده است. ولی حدس زده می شود. درد میگرن در اثر تورم عروق خونی و اعصاب اطراف مغز که به «ساقه مغز» معروف است ایجاد می شود. یک ماده شیمیایی موجود در مغز به نام سروتونین به نظر می آید که نقش اصلی را در این بیماری داشته باشد، گرچه هنوز عاملی که باعث این تغییرات در فعالیت ساقه مغز و سطح سروتونین می شود به خوبی شناخته نشده است.
مهمترین علائم بیماری بیماری میگرن :

میگرن یک سردرد ضرباندار است که می تواند در یک طرف یا هر دو طرف سر ایجاد شود. سردرد میگرن معمولا با تهوع، استفراغ یا کاهش اشتها همراه است. فعالیت  فیزیکی، نورهای درخشان یا صداهای بلند می توانند سردرد را بدتر کنند و معمولا فرد دچار سردرد میگرن، پس از شروع سردرد به محلی تاریک، آرام و خنک می رود تا سردرد او رفع شود. بیشتر حملات میگرن بین 12-4 ساعت طول می کشد اگرچه در این زمان می تواند کوتاه تر و بلندتر از مدت ذکر شده باشد. یکی از خصوصیات منحصر به فرد میگرن احساس غیرمعمولی است که قبل از شروع حمله به فرد دست می دهد و به آن «پیش درآمد» می گویند. علائم پیش درآمد می تواند شامل خستگی، گرسنگی یا احساس عصبانیت باشد. همچنین میگرن دارای «پس اثر» نیز بوده که پس از حمله این احساس به فرد دست داده و شامل احساس تهی شدن از انرژی بوده که ممکن است برای یک تا دو روز پس از یک  حمله شدید میگرن ادامه یابد. البته باید متذکر شدکه تمامی افرادی که مبتلا  به میگرن هستند دچار «پیش درآمد» یا «پس اثر» میگرن نمی شوند.
یک خصوصیت دیگر میگرن که البته در بیماری صرع نیز ممکن است دیده شود وجود «علا ئم مقدماتی» یا Aura است.
این علا ئم مقدماتی کمی قبل از حمله میگرن رخ داده و به صورت اختلا ل بینائی، تاری دید یا دیدن نورهای ضرباندار و چشمک زن است. این علا ئم که حدود 15/30 دقیقه طول می کشند به فرد هشدار می دهند که سردرد میگرن به زودی آغاز خواهد شد.
گاهی علا ئم مقدماتی، حواس شنوائی، بویائی یا چشائی را درگیر می کند. البته «علا ئم مقدماتی» هم مثل «پیش درآمد» یا «پس اثر» در تمام افراد مبتلا  به میگرن رخ نداده و خیلی موارد میگرن بدون «علا ئم مقدماتی» رخ می د هد و از آن جالب تر این که بعضی از موارد علا ئم مقدماتی نیز بدون حمله میگرن پس از آن رخ می دهد.
در موارد نادری نیزمیگرن به صورت علا ئم نورولوژیک غیرمعمول مثل گیجی، کاهش بینائی، حالت سوزن سوزن شدن و کرختی و ضعف و ... بروز می کند.
حمله میگرن گاهی توسط بعضی از فعالیت ها، غذاها، بوها و حتی احساسات تحریک شده بروز می کند. همچنین بعضی از بیماران  زمانی که دچار استرس می شوند، حمله میگرن به سراغ آنها می آید درحالی که عده ای دیگر پس  از این که استرس آنها رفع شد، ممکن است دچار حمله میگرن شوند (مثلا  روز بعد از یک امتحان یا ملا قات مهم)، زنان نیز به تجربه در می یابند که حملا ت میگرن آنها درزمان حوالی قاعدگی بدتر می شود و شدیدتر است.
روشهای تشخیصی در بیماری میگرن : 

پزشک معمولا  از روی تاریخچه پزشکی بیمار و معاینه فیزیکی او میگرن را تشخیص می دهد و افراد مبتلا  به میگرن در اکثر موارد معاینه فیزیکی و معاینه عصبی طبیعی دارند. هیچ تست مخصوصی برای تشخیص میگرن وجود ندارد و آزمایشاتی مثل CT اسکن و MRI مغز معمولا  طبیعی هستند. البته ممکن است پزشک آزمایشات دیگری را توصیه کند خصوصا در افرادی که خصوصیات سردرد در آنها کاملا  منطبق به میگرن معمولی نیست یا این که علا وه بر علا ئم میگرن، علا ئم آزار دهنده دیگری دارند. البته اگر هر گونه تردیدی در تشخیص میگرن وجود داشته باشد مشاوره با یک متخصص مغز واعصاب انجام خواهد شد.
طول مدت سردرد در بیماران میگرنی :

سردرد میگرن می تواند چند ساعت تا چند روز طول بکشد و فرد مبتلا  به میگرن ممکن است چندین بار در ماه دچار حملا ت بیماری شود. البته هستند افرادی که در طول دوره زندگی خود فقط یک بار دچار میگرن می شوند و در طرف دیگر طیف افرادی که بیش از 3 حمله در هفته را تجربه می کنند وجود دارند.
پیشگیری از حملات میگرن :

البته نمی توان از تمام حملا ت میگرن پیشگیری کرد ولی می توان با شناسایی عواملی که باعث تحریک و ایجاد حملا ت بیماری می شوند از تعداد حملا ت بیماری و شدت آنها کاست.

شایع ترین عواملی که حمله میگرن را تحریک می کنند:
1- کافئین (چه مصرف زیاد آن و چه قطع کردن آن پس از مدت طولا نی).
2- بعضی از غذاها و نوشیدنی ها که حاوی تیرامین هستند مثل پنیر خصوصا پنیر مانده، گوشت و نوشیدنی های تخمیر شده و همچنین غذاهای حاوی سولفیت مانند غذاهای کنسرو شده، انواع شراب ها، سوسیس، کالباس و سایر گوشت های فرآوری شده.
3- استرس یا حتی رهایی از استرس که می تواند باعث حمله بیماری شود.
4- هورمون ها (مصرف قرص های جلوگیری از بارداری یا در هنگام قاعدگی).
5- کمبود خواب یا اختلا ل در الگوی خواب فرد.
6- سفر یا تغییر آب و هوا یا ارتفاع محل زندگی.
7- مصرف بیش از حد مسکن ها و درمان های ضد درد.
البته حتی اگر شما از تمام عوامل تحریک کننده میگرن اجتناب کنید باز گاه گاهی دچار حملا ت میگرن خواهید شد. برای کاهش حملا ت میگرن بعضی از بیماران از روش های دیگر مثل یوگا، بیوفیدبک، طب سوزنی، ماساژ و ورزش منظم استفاده می کنند.
کلیات درمان در بیماری میگرن :

این که برای درمان میگرن از چه داروهایی استفاده شود، به شدت و تعداد حملا ت بیماری بستگی دارد. بیمارانی که فقط چند بار در سال دچار حملا ت میگرن می شوند، به خوبی به مسکن های عادی و بدون نسخه پزشک پاسخ می دهند. البته در همین افراد هم اگر شدت درد به حدی باشد که با فعالیت های عادی فرد تداخل کند و مسکن های ساده نیز درد را کاهش ندهند، مراجعه به پزشک و تجویز داروهای قوی تر الزامی است.
دو نوع درمان برای میگرن مورد استفاده قرار می گیرد یکی از داروهایی که با شروع سر درد مصرف شده و به آن «داروهای تسکینی» می گویند و دیگری داروهایی که هر روز مصرف می شوند تا از بروز حملا ت بیماری جلوگیری کرده و تعداد حملا ت بیماری را کاهش دهند که به این نوع داروها «داروهای پیشگیرانه» می گویند. 
اینکه چه موقع از داروهای تسکینی و چه موقع از داروهای پیش گیرنده استفاده شود در هر فردی متفاوت است، در گذشته برای کسانی که در طول ماه دو یا بیش از دو حمله میگرن داشتند، درمان پیشگیرانه را آغاز می کردند .

 امروزه درمان پیشگیرانه در موارد زیر توصیه می شود:
1- کسانی که خیلی به ندرت دچار حمله بیماری می شوند ولی با هر بار حمله خوب به درمان تسکینی جواب نداده و درد زیادی را تحمل می کنند
2- کسانی که مکرر دچار حملا ت میگرن می شوند
3- کسانی که دچار استفاده زیاد از مسکن ها و آرام بخش ها شده اند.
4- کسانی که حتی حملا ت محدود بیماری برای آنها هزینه زیادی دارد (مثلا  غیبت از شغل و کار مهم).
5- کسانی که دچار میگرن با علا ئم عصبی غیر معمول هستند (میگرن عارضه دار).
درمان تسکینی دربیماران میگرنی :

در صورتی که امکان آن وجود داشته باشد این نوع درمان بلا فاصله پس از علا ئم مقدماتی یا شروع سردرد باید آغاز شود. البته اشکال این روش آن است که در کسانی که زیاد دچار علا ئم مقدماتی یا سردرد میگرن می شوند، مصرف مداوم مسکن ها می تواند باعث ایجاد سردردی مزمن شود که روزهای متمادی رخ داده و دلیل و علت مشخص را نمی توان برای آن پیدا کرد.
داروهای ساده مسکن مثل استامینوفن، ایبوپروفن، آسپیرین و ناپروکسن، اگر در مراحل اولیه سردرد مصرف شوند، ممکن است برای کنترل درد کافی باشند. علا وه بر آن امروزه داروهای ترکیبی که از چند دارو تشکیل شده اند نیز در دسترس بوده که نسبت به داروهای ساده معمولا  از تاثیر بهتری برای کاهش درد برخوردار هستند مثل  ترکیب آسپیرین، استامینوفن و کافئین (که Excebrin نامیده می شود).
سایر داروها که اختصاصی تر برای درمان سردرد میگرن هستند مثل گروه تریپتانها که از آنها می توان به سوماترپتان اشاره کرد و گروه داروهای ارگوتامینی که  شامل داروهایی مثل ارگوتامین زیرزبانی یا آمپول دی هیدروارگوتامین یا قرص های ارگوتامین سی هستند.
علا وه بر داروهای فوق، اکثر بیماران همراه با سردرد دچار تهوع (یا بدون استفراغ) می شوند که استفاده از قرص  یا شیاف های ضد تهوع را در آنها اجباری می کند.
میزان مصرف این داروها برای کاهش درد در افراد مختلف، متفاوت بوده و معمولا افراد با توجه به شدت سردردهای قبلی، میزان مصرف خود را تنظیم می کنند و در خیلی از موارد کاهش درد به حد قابل تحمل و نه از بین رفتن کامل آن می تواند به عنوان یک هدف درمانی مدنظر قرار گیرد.
میگرن و درمان های پیشگیرانه

داروهای زیادی وجود دارند که مصرف مداوم آنها باعث کاهش علامت سردرد می شود. بهترین گروه داروهای پیشگیرنده که از نظر علمی موثرتر از بقیه بوده اند در زیر لیست شده اند:
1- گروه مسدود کننده های گیرنده بتا: از این گروه پروپرانولول و نادولول هم از لحاظ تاثیر و هم ایمنی مصرف دارو، قابل ذکرند. از این گروه به عنوان جایگزین متوپرولول و آتنولول مصرف می شوند.
2- گروه  داروهای ضدصرع: در این گروه داروها از والپرات سدیم شواهد بیشتری برای تاثیر در کاهش حملات سردرد در دسترس می باشد. گاباپنتین و توپیرامات نیز موثرند.
3- ضدافسردگی های سه حلقه ای: این گروه داروها گرچه برای کاهش حملات میگرن بسیار موثر هستند ولی گاهی عوارض جانبی آزاردهنده ای مثل گیجی، تاری دید، خشکی  دهان و یبوست ایجاد می کنند. بهترین انتخاب از داروهای این گروه نورترپتیلین است گرچه سایر داروهای این دسته نیز استفاده می شوند.
4- داروهای ضد سروتونین: متی سرژید که سال ها مورد استفاده بوده و بسیار موثر است از این گروه قابل ذکر است ولی با توجه به عوارض وخیم آن و اینکه امروزه داروهای موثر دیگری در سایر گروه ها وجود دارد دیگر از این گروه دارویی زیاد استفاده نمی شود.
داروهای پیشگیرنده لازم است هر روز مصرف شوند تا موثر باشند. در انتخاب نوع داروهای پیشگیرنده پزشک سایر شرایط فرد بیمار را نیز در نظر می گیرد تا بهترین دارو برای بیمار شروع شود. مثلا اگر دچار سردرد میگرن همزمان مبتلا به فشار خون باشد، گروه مسدود کننده های بتا که اثر ضدفشار خون نیز دارند، بهترین انتخاب هستند ولی مثلا اگر فرد مبتلا به سردرد، آسم نیز داشته باشد به هیچ وجه نباید مسدود کننده های بتا را برای آنها تجویز کرد.
هرگز از ناموفق بودن اولین داروهای پیشگیرنده در کاهش حملات میگرن خود ناامیدنشوید.
گاهی ممکن است پزشک برای پیدا کردن داروی مناسب شما سه یا چهار دارو را تعویض کرده تا بهترین را برای شما انتخاب کند.
فرد میگرنی چه موقع باید به پزشک مراجعه  کند ؟

اگر هنگام ابتلا به میگرن سایر علائم خطرناکی که در زیر به آنها اشاره خواهد شد در شما مشاهده شود ممکن است مشورت با پزشک نتایج بهتری را برای شما به ارمغان آورد، علائم خطرناک به شرح زیر است:
1- سردرد میگرنی که در طول زمان به شدت آن افزوده شود.
2- شروع سردرد میگرن پس از 40 سالگی
3- سردرد شدیدی که ناگهانی شروع می شود (در عرض مدت کمی به اوج خود می رسد) و به سردردهای صاعقه مانند معروف هستند.
4- سردرد میگرنی که با ورزش، سرفه، عطسه و آمیزش جنسی بدتر می شود.
5- سردردی که با علا ئم غیرمعمول مثل از دست دادن بینائی، اختلا ل در صحبت کردن یا راه رفتن همراه باشد.
6- سردرد میگرنی که پس از صدمه و ضربه به سر شروع شده باشد.
7- سردرد میگرنی که همیشه در یک طرف سر اتفاق می افتد.
سردرد میگرنی که با مشکلا ت خاص پزشکی دیگری مثل فشار خون بالا ، ابتلا  به سرطان یا AIDS همراه است.
8- سردرد میگرنی در کسی که سابقه خانوادگی اختلا لا ت عروقی و گشاد شدگی عروق مغزی دارد.
همچنین افراد مبتلا  در صورتی که سردرد آنها با مسکن های ساده بدون نیاز به نسخه پزشک برطرف نشود یا سردردی که از لحاظ شدت باعث اختلا ل در کار روزانه و فعالیت های فرد شود یا اگر هر روز به سراغ فرد بیاید مشورت با یک پزشک برای فرد مفید خواهد بود.

بیشتر بیماران مبتلا  به سردرد میگرن می توانند حملا ت گاه گاهی سردرد را تحمل کرده و به زندگی عادی خود ادامه دهند و همچنین اکثر بیماران  به  مرور راه های مقابله  با سردرد و کاهش رنج ناشی از آن را یاد می گیرند. به علا وه در اکثر موارد از شدت سردرد میگرن پس از دهه ششم زندگی کاسته می شود.
مطالعات جدید حاکی از آن است که در MRI افراد مبتلا  به میگرن تغییرات جزئی و خفیفی دیده می شود ولی در هر صورت هیچ گونه شواهد از این که سردرد میگرن باعث افزایش احتمال ابتلا  به بیماریهائی مثل سکته مغزی، بیماری فراموشی یا سایر بیماری های مهم و جدی مغزی شود، در دسترس نیست.

http://www.rs272.com/

http://www.mardomsalari.com

http://rs1362.blogdoon.com/

http://rs272.persianblog.ir/

http://www.sahand272.blogfa.com/

http://www.rs272.parsiblog.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI

کهیر urticarial  اورژانس بیماریهای پوستی

انتخاب :دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

نوشته :دکتر زهرا حلاجی:متخصص بیماری های پوست ومو

یر تورم قرمز رنگ پوست است که توأم با خارش است. هر ضایعه کهیر بعد از چند دقیقه تا چند ساعت بدون باقی گذاشتن اثر از بین می رود و سپس ضایعات جدید در محل های قبلی یا محل های جدید به وجود می آید. اندازه ضایعات کهیر از کوچکی یک عدس تا بزرگی یک بشقاب متغیر است. ممکن است ضایعات به هم پیوسته باشد و نواحی وسیعی از پوست را بپوشاند. معمولاً خارش شدید وجود دارد، ولی ممکن است سوزش یا به ندرت درد نیز وجود داشته باشد.

علت کهیر، خروج پلاسمای خون از مویرگ های کوچک خونی سطح پوست است که در اثر واسطه های شیمیایی، بخصوص هیستامین رخ می دهد. ترشح هیستامین از سلول هایی به نام ماست سل است.

کهیر به طور کلی بسیار شایع است و حدود 20 – 10 درصد افراد حداقل یک بار در طول عمر مبتلا به کهیر می شوند. کهیر به طور معمول ظرف چند روز تا چند هفته بهبود می یابد، ولی در مواردی هم ممکن است سال ها و حتی دهه ها به طول انجامد و مرتباً حملات آن تکرار شود.

چنانچه کهیر در نواحی خاصی مثل پلک ها و لب ها بروز کند، سبب تورم می شود که ممکن است باعث نگرانی بیمار شود، ولی این تورم ظرف 12 تا 24 ساعت برطرف می شود. ولی اگر بیمار دچار مشکل تنفسی یا بلع شود، باید به طور اورژانس تحت درمان قرار گیرد.

کهیر حاد

کهیرهایی که کمتر از 6 هفته از ایجاد آنها می گذرد، تحت عنوان «کهیر حاد» طبقه بندی می شوند. در این نوع کهیر علت معمولاً تشخیص داده می شود. شایع ترین علل کهیر حاد غذاها، داروها و عفونت ها هستند. نیش حشرات نیز می تواند سبب بروز کهیر شود.

کهیر مزمن

کهیرهایی که بیش از 6 هفته از بروز آنها می گذرد، «کهیر مزمن» نامیده می شوند. تعیین علت این نوع کهیر، اغلب بسیار مشکل است و در تعداد کمی از بیماران می توان علت را تشخیص داد. پزشک برای تعیین علت کهیر، باید سؤالات زیادی از بیمار بپرسد و معاینات متعددی را انجام دهد، ولی با وجود بررسی های زیاد در بیش از دو سوم این بیماران نمی توان علت کهیر را پیدا کرد.

علل کهیر
مواد خوراکی:

شایع ترین مواد خوراکی مولد کهیر عبارت اند از: تنقلات، شکلات، ماهی، گوجه فرنگی، تخم مرغ، توت و شیر. به طور کلی مواد خوراکی تازه و خام، بیش از مواد پخته شده سبب ایجاد کهیر می شوند. افزودنی های خوراکی و نگاهدارنده ها نیز ایجاد کهیر می کنند.
داروها:

تقریباً تمامی داروهای تجویز شده توسط پزشک یا داروهای خود درمانی می توانند سبب بروز کهیر شوند، برخی از این داروها عبارت اند از: آنتی بیوتیک ها، مسکن ها، آرام بخش ها و خواب آورها، مکمل های غذایی، آنتی اسیدها. ویتامین ها و قطره های چشمی و ملیّن ها و شیاف ها نیز ایجاد کهیر می کنند. در صورت ابتلا به کهیر، باید تمامی داروهای مصرف شده، حتی در هفته های اخیر را به پزشک اطلاع داد تا در تعیین علت، راهنما باشد.
عفونت ها:

بعضی از عفونت ها از قبیل سرماخوردگی  و عفونت های گلو در کودکان می توانند سبب بروز کهیر شوند، ولی برخی عفونت های مزمن و گاه عفونت هایی به شکل سینوزیت  یا برخی آبسه ها نیز به عنوان علت ایجاد کهیر مهم هستند.
بیماری های داخلی:

بیماری های داخلی :

مختلفی ازجمله بیماری های غدد داخلی، بیماری های کبدی، آلودگی های انگلی و ندرتاً بیماری های بدخیم، بایستی در فهرست علل کهیر مدنظر باشند.

کهیرهای ناشی از عوامل فیزیکی

برخی از عوامل فیزیکی مثل نور خورشید، سرما، فشار، ارتعاشات شدید، تعریق، ورزش و تماس با آب می تواند در بعضی افراد سبب بروز کهیر شود.

در کهیر ناشی از آفتاب، ضایعات در محل هایی که در معرض تابش آفتاب هستند بروز می کنند و ظرف چند ساعت برطرف می شوند.

کهیرهای ناشی از سرما در عضوی که در معرض سرما بوده پیدا می شود.

تعریق در افراد جوان باعث کهیرهای کوچک خارش دار می شود که معمولاً به دنبال ورزش یا اضطراب بروز می کند و ظرف 15 – 10 دقیقه برطرف می گردد. گاه در بعضی افراد، خارانیدن شدید پوست یا تحت فشار قرار گرفتن آن باعث بروز کهیر می شود. تماس با آب صرف نظر از این که سرد یا گرم باشد، از علل دیگر کهیرهای فیزیکی هستند.

درمان کهیر

بهترین درمان کهیر، تعیین علت و حذف آن است. اما این امر بخصوص در کهیر مزمن اغلب میسر نیست، ولی در مواردی که عللی از قبیل عفونت، غذا، دارو یا عوامل فیزیکی عامل کهیر باشند، با حذف آن عامل کهیر نیز درمان می شود.

در بسیاری از موارد پس از معاینات کامل بیمار، لازم است که آزمایش های تکمیلی انجام شود تا در صورت امکان علت کهیر تعیین شود، که البته همیشه این توفیق حاصل نمی شود.

چنانچه علت پیدا نشود، درمان طبعاً باعث حذف کهیر خواهد شد. ولی در مواردی که علت پیدا نشود، کهیر به طور علامتی درمان می شود که داروهای آنتی هیستامین در رأس درمان های کهیر هستند. آنتی هیستامین ها در صورتی از بروز کهیر جلوگیری می کنند که به طور منظم مصرف شوند و مصرف آنها صرفاً در زمان پیدایش کهیر تأثیر خیلی زیادی ندارد.

البته در مورد مصرف آنتی هیستامین ها، عوارض آنها (از قبیل ایجاد حالت خواب آلودگی) را باید در نظر داشت و در افراد سالخورده که دچار احتباس ادراری هستند یا بعضی داروهای آرام بخش مصرف می کنند، باید مصرف آنها با احتیاط صورت گیرد.

همچنین در زمان حاملگی، بسیاری از داروها ازجمله آنتی هیستامین ها دارای عوارضی هستند که باید مورد توجه باشند.

از تداخل اثر داروها نیز نباید غافل بود و بیماران بایستی داروهای دیگری را که به علل دیگر مصرف می نمایند، به پزشک یادآوری کنند، چون داروها هم به عنوان عامل کهیر و هم به عنوان تأثیر متقابل روی داروهای آنتی هیستامین مهم هستند.

گهگاه در کهیرهای مقاوم، پزشک ممکن است چند نوع آنتی هیستامین را باهم یا به طور متناوب تجویز کند. در موارد حاد و شدید، به ویژه مواردی که مشکل تنفسی بروز نماید، مراجعه به اورژانس و تجویز «اپی نفرین» یا «کورتیکواستروئید» تزریقی با صلاحدید پزشک معالج، صورت می گیرد.

http://www.rs272.com/

http://www.tebyan.net

http://rs1362.blogdoon.com/

http://rs272.persianblog.ir/

http://www.sahand272.blogfa.com/

http://www.rs272.parsiblog.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI

اورژانس خفگی در کودکان

انتخاب :دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

خفگی مهمترین و فوری ترین عامل تهدیدکننده سلامت انسان است که اگر در ظرف چند دقیقه عامل خفگی از بین نرود ، فرد می میرد و آن زمانی است که بنا به عللی ( مثل بسته شدن راههای تنفسی ، داروها و بیماری های فلج کننده  مراکز تنفسی ، قرار گرفتن در محیطی با گازهای سمی و … ) اکسیژن کافی به بدن انسان نرسد و مراکز حیاتی مهم واقع در مغز از اکسیژن محروم بمانند و به این ترتیب علائم خفگی از قبیل تنگی نفس ،‌کبودی لبها و نوک انگشتان ، کندی و نامنظمی نبض و از دست دادن حواس ظاهر می شود .

پیشگیری از خفگی کودکان:

هر گونه طناب ( طناب بازی ، بند پردها و … ) و حتی کمربند لباس را از دسترس کودکان دور نگه دارید. مواردی مشاهده شده است که کودکان ضمن بازی کردن با طناب و پیچاندن آن به دور گردن موجبات خفگی خود و یا هم بازی خود را فراهم کرده اند .

پاکتهای پلاستیکی بزرگ را در دسترس کودکان قرار ندهید . کودکان می توانند با فرو بردن پاکت در سر ( و گیرکردن آن در دور گردن ) که در بعضی مواقع ، قادر به بیرون آوردن آن نمی باشند ، زمینه خفگی را فراهم ساخته و با این کار باعث خفگی کامل یا اختلالات مغزی خود شوند ( به علت نرسیدن اکسیژن به سلولهای مغزی ) .

از خواباندن کودک در بالشهای خیلی نرم ( مثل بالش های تهیه شده از پر ) و بزرگ اجتناب کنید. بالشهای تهیه شده از پر در بعضی از کودکان موجب حساسیتهای تنفس می شوند . گیرکردن راههای تنفسی کودک در لای بالش ،‌ ممکن است موجب خفگی یا مشکل تنفسی برای کودک شود .

قنداق فرنگی نوزاد نباید آنقدر بزرگ باشد که نوزاد بتواند سر خود را در آن فرو کند ؛ در اینصورت ، می توان یک حوله تا کرده و در انتهای آن جاد داد تا از بروز حادثه جلوگیری شود .

از بندهای خیلی بلند برای پستانک کودک استفاده نشود بهتر است بند آن کوتاه باشد . ممکن است بندهای خیلی بلند با پیچ خوردن در دور گردن کودک ، موجب خفگی وی شوند .

پیشنهاد می شود پستانک فقط در مواقع ضروری با رعایت موازین بهداشتی زیرنظر والدین در اختیار کودک قرار گیرد .

در زمان شیرخوردن کودک با شیشه ( شیرخشک ) او را تنها نگذارید .

تکیه دادن شیشه شیرکودک بر بالش یا هر وسیله دیگر و رهاکردن او به حال خود ، می تواند باعث خفگی شود ؛ زیرا یک عطسه یا سرفه یا … می تواند در چنین حالتی موجب اختلال در عمل بلع و تنفس کودک شده و برای او خطرناک باشد .

پوشاندن لباسهای کشی و یا بنددار به کودک که ممکن است به کالسکه یا جاهای دیگر گیرکند و باعث خفگی شود ، خطرناک است .

مراقب باشید که کودکان از مدادهای کوتاه ( کمتر از ?? سانتی متر ) استفاده نکنند . برخی از کودکان عادت دارند که مداد را هنگام نوشتن به دهان گذاشته و آن را بمکند که با این عمل نادرست ممکن است موجب خفگی خود شوند ، در ضمن خطر چنین کاری را به آنان تفهیم نمایید.

مادران شیرده باید در زمان خواب آلودگی از شیردادن به کودک خودداری کنند . ممکن است مادر خواب آلوده در هنگام شیردادن کودک به خواب رود و در این وضعیت ،‌قرار گرفتن پستان مادر در ورودی راههای تنفسی کودک موجب مسدود شدن راههای تنفسی و خفگی وی شود .

از غذا دادن به کودک در حالت درازکش خودداری کنید . احتمال لیزخوردن غذا و گیرکردن آن در گلو در حالت درازکش بیشتر است .

از قرار دادن اشیاء کوچک مثل سکه ، دکمه در دسترس کودک خودداری کنید . برخی از کودکان عادت دارند که چنین اشیایی را در دهان بگذارند و با این کار بویژه در حال بازی ، خطر خفگی را برای خود فراهم می کنند .

در هنگام غذاخوردن ، کودکان را تنها نگذارید . ممکن است به دلایل مختلف غذا در گلوی کودک گیر کند و به کمک احتیاج داشته باشد .

استفاده کودکان از شکلاتهای مکیدنی سفت و آجیل با پوست بسیار خطرناک است . توصیه می شود ( ابتدا شکلات ها را خرد و آجیل را مغزکرده و سپس به کودک بدهید . )

به بچه ها تفهیم نمایید که استفاده از آدامس ، شکلات ( یا هر نوع ماده غذایی ) در هنگام بازی بسیار خطرناک است . هنگام بازی به علت دم و بازدم های قوی و حرکت سر به سمتهای مختلف ( فاصله گرفتن چانه از سینه ) ، احتمال حرکت مواد غذایی به طرف حلق به صورت غیرارادی زیاد بوده و ممکن است موجب خفگی شود .

از خنداندن بچه ها در حین خوردن و آشامیدن بپرهیزید .

صحبت کردن ، گریه کردن ، خندیدن ، سرفه و … عواملی هستند که در حین غذاخوردن ، ممکن است زمینه ساز گیرکردن غذا در حلق و خفگی کودک شوند .

کمک های فوری :

اگر شیئی راه تنفسی کودک را بسته باشد ، باید فوری آن را با انگشت درآورید .

اگر شیئی در گلو گیر کرده است ، پاهای کودک را گرفته و کودک را به شکل آویزان نگه دارید . با دست دیگر ضربه هایی آرام بین دو کتف کودک وارد کنید ، و یا کودک را از شکم روی استخوان ران خود قرار دهید ، به نحوی که سر و پاهای کودک آویزان باشد و به همان ترتیب ضربه هایی آرام بین دوکتف وارد کنید .

اگر باز هم موفق به نجات کودک نشدید ، یک ضربه محکم بین ناف و نوک جناغ سینه کودک وارد کنید تا شی ء از گلوی کودک به بیرون پرت شود .

اگر تنفس کودک قطع شده ، به او تنفس دهان به دهان بدهید .
منبع : pezeshk.us

http://www.rs272.com/

http://talar.pezeshki.info

http://rs1362.blogdoon.com/

http://rs272.persianblog.ir/

http://www.sahand272.blogfa.com/

http://www.rs272.parsiblog.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI

پیشگیری ازحملات بیماران وهمراهان به کادراورژانسها

دکتر رحمت سخنی از مرکز آموزشی درمانی امام خمینی (ره) ارومیه

روزی نیست که افرادی با نام بیمار یا همراه بیمار به بهانه عصبانی بودن و عدم کنترل خود،عدم درک زمان و مکان به پزشکان و پرستارانی که تمام عشق و آرزویشان کمک و نجات بیماران رنجور و ناتوان هست ،حمله نکنند و باعث رنجش روحی و جسمی آنها و تخریب اموال عمومی و خصوصی نشوند .واقعا این افراد حق چنین کاری را دارند، بهر تقدیر حمله و توهین در اورژانسها ی بیمارستانها و مراکز درمانی و آموزش و...متاسفانه به یک بدعت همه گیر تبدیل شده است و قانون محکمی در رابطه با برخورد اینگونه افراد نیست .البته وجود نگهبان ،حراست و پلیس و...تا حدودی بسیار کمی توانسته بعد از ایجاد اینگونه درگیری ها !!!!!!مشکلات را حل نماید .اما واقعا منصفانه است که افرادی با نام بیمار یا همراهان بیمار به بهانه بیماریا بیمار داشتن یا عدم کنترل خود یا مشکلات مالی باعث آزردگی عمیق روحی و روانی پزشکان و پرستاران دلسوز شوند ؟بی شک هیچ کس به کمبودهای این مراکز یا برخورد های نامناسب تعداد اندکی از پرسنل درمانی و اورژانسها نمیتواند صحه بگذارد ،ولی این دلیل نمیشود اورژانسهایی که 24 ساعته باز و خواب معنایی برای پرسنل آن نداشته ، جولانگاهی برای برای افراد شرور و اراذل و اوباشی که تخلفاتی  مثل زندان ،اعتیاد ،ضرب و جرح و...کمترین عادت شان است ،شود در مقاله زیر که با کمک همکاران مان درروابط عمومی بیمارستان ضیائیان طی مصاحبه ای باجناب آقای دکتر توکلی متخصص محترم اعصاب وروان جهت آشنایی پزشکان پرستاران اورژانسها و مراکز درمانی و آموزشی با مبحث برخورد بیماربستری یا تحریکاتی تهیه شده به بررسی علل برخوردهای نامناسب بیماران و همراهان عصبانی و روشهای صحیح برخورد در اینگونه موارد توسط پزشکان و پرستاران و...پرداخته که علاوه بر تشکر از دوستان روابط عمومی و آقای دکتر توکلی ،همراه شما خوانندگان گرامی به مطالعه مقاله فوق میپردازیم :.
بیمار حق دارد در اسرع وقت درمان و مراقبت مطلوب موثر و همراه با احترام کامل را بدون توجه به عوامل نژادی ، فرهنگی و مذهبی از گروه درمان انتظار داشته باشد . 
بیمار حق دارد محل بستری ، پزشک ، پرستار و سایر اعضای گروه معالج خود را در صورت تمایل بشناسد.
شرایط قبل از تحریک بیمارن و همراهان عصبی را بررسی کنید :
به حقوق بیمار و همراه وی احترام بگذارید
1-  تماس چشمی مناسب داشته باشید(ورفتارهای non verbal مناسب)
2- با دقت به گفته های بیمار وهمراهان گوش دهید.(Active listening )
3-  به سئوالات و ابهامات آنها پاسخگو باشید.
4-  دردهای تحلیل برنده و سنگین را تسکین دهید.
5-  شرایط بیمار را برای اطرافیان توضیح دهید.(اطمینان دهی نابجا نداشته باشید)
6-  توضیح دهید چه طرحی برای درمان بیمار دارید و در چه زمانی هر کدام از آنها انجام خواهد شد.
7-  نشان دهید که شرایط روحی و فیزیکی بیمار و همراه وی را درک می کنید(emphaticباشید،symphtic باشید.
8- در برابربیمار بد حال یا اورژانسی شوخی،مزاح و خنده نداشته باشید.
9- فرد آموزش دیده برای دادن خبر بد در دسترس داشته باشید.
علایم خشونت قریب بیماران و همراهان عصبانی :
1-  اعمال خشونت اخیراز جمله خسارت زدن به اموال
2- تهدید کلامی و جسمی(ارعاب)
3- حمل اسلحه یا سایر اشیایی که به عنوان اسلحه از آنها استفاده شود.
4- تحریک روانی-حرکتی فزاینده
5- مسمومیت با الکل یا سایر موارد
خصوصیات پارانوئید در بیمار روان پریش کدامند ؟
1-  توهمات شنیداری آمرانه خشن-برخی از بیماران (اما نه همه آنها)در معرض خطر زیادی هستند
2- -بیماری های مغزی،کلی یا همراه با یافته های لوب پیشانی،با شیوع کمترهمراه با یافته های لوب گیجگاهی(مورد بحث است)
3-  برانگیختگی کاتاتونیایی 
4-  برخی دوره های شیدایی
5- برخی دوره های افسردگی تهییجی
6-  اختلالات شخصیت(خشم،خشونت یا عدم کنترل تکانه ای)
خطر خشم بیماران و همراهان را ارزیابی کنید:
1- تفکر،میل،قصد و طرح خشونت،قابلیت دسترسی به ابزار خشونت،اجرای طرح و تمایل به کمک دیگران را در نظر بگیرید.
2-ویژگی های جمعیت شناختی را در نظر بگیرید:جنسیت(مرد)،سن،وضعیت اقتصادی-اجتماعی(پایین)،حمایت اجتماعی(اندک) و شناخت زبان از لحاظ قومیت
3- سابقه بیمار را در نظر بگیرید:خشونت،اعمال غیر خشن ضد اجتماعی،عدم کنترل تکانه(مانند قماربازی،سوء مصرف مواد،خودکشی یا جرح خویشتن،روان پریشی
اقدامات ضروری در موارد رخداد تحریک یا پرخاشگری بیماران و همراهان :
1-  بیماران و همراه مشکل دار را با دارو یا مهار فیزیکی یا روان درمانی آرام کنید.
2- تهدید نکنید بلکه با قاطعیت و اعتماد به نفس (عدم پذیرش خشونت)را برای بیمار یا همراه بیان کنید.
3-  با قاطعیت دعوت به آرامش کنید و بخواهید مشکل را در محیط مناسب به صورت کلامی بیان کند.
4- درصورت احتمال خطر آسیب دیدن(فاصله بگیرید-نیروهای انتظامی را مطلع کنید)
5- مراقب موارد خود زنی در بیماران و همراهان با اختلال شخصیت ضد اجتماعی-مرزی یا سایکوتیک باشید.
روشهای پیشگیری از صدمه زدن بیماران یا همراهان خشمگین بیمار :
الف)از جرح خویشتن و خودکشی جلوگیری کنید.ضمن ارزیابی به هر طریق ممکن از آسیب زدن بیماران به خود جلوگیری کنید.
ب)از اعمال خشونت نسبت به دیگران جلوگیری کنید.ضمن ارزیابی مختصرا“ میزان خطرناکی بیمار را ارزیابی کنید.
پزشکان و پرستاران باید مراقب موارد ذیل باشند :

1- بیماران روانی،بیماران با سوء مصرف مواد یا دارو ،بیماران در فاز دلیریوم
2-  به همراهان بیمار مضطرب توجه نموده و آرامش دهی داشته باشید.
3-  مراقب افزایش پلکانی خشم بیمار یا همراه باشید.
4- شرایط پر تنش را مدیریت کنید(عصبانی نشوید-تحریک نشوید-ازارتباط چشمی و کلامی با همراه یا بیماران تحریک کننده دوری کنید.projective identification را نپذیرید.)
5- مراقب سو شدن و نقش روپوش سفید دراین موارد توجه کنید.به حس درونی خود در خصوص احتمال آسیب توجه کنید.
اگر خطر قابل ملاحظه به نظر برسد اقدامات زیر را انجام دهید:
1-به بیمار و همراه اطلاع دهید که خشونت قابل قبول نیست.
2-با بیمار و همراه به گونه ای بدون تهدید برخورد کنید.
3-به بیمار و همراه اطمینان و آرامش دهید در سنجش واقعیت به او کمک کنید.
4- به بیمار و همراه بگویید که در صورت لزوم از مهار فیزیکی برابر با مقررات برخورد خواهد شد.
5-گروهی را برای مهار فیزیکی آماده داشته باشید.(نیروی انتظامی)
6-ضمن مهار همراهان بیماربه دقت مراقب آنها باشید.
اشتباهات زیر را مرتکب نشوید:
1-  افراد را به چالش نکشید.
2-  هر برخورد خشن از طرف کارکنان،یک رفتار غیر حرفه ای و ناشیانه است(کلامی-غیر کلامی)
3-  عدم رعایت حرمت و عزت نفس افراد در مقابل اطرافیانشان
4-  قرار نیست در هر مناظره یا درگیری پیروز میدان باشیم(تبحر برخی افراد در برخی حیطه ها بیشتر است.)
5- عدم توجه به احساس خطر درک شده.

http://www.rs272.com/

http://medicine.tums.ac.ir

http://rs1362.blogdoon.com/

http://rs272.persianblog.ir/

http://www.sahand272.blogfa.com/

http://www.rs272.parsiblog.com/

WEST AZERBAIJAN  URMIA--Dr.RAHMAT SOKHANI